De zegen van de vergrijzing

Elk voordeel heeft zijn nadeel. Ik vroeg mij af of deze legendarische uitspraak ook van toepassing was op de vergrijzing. Want als je een beetje het nieuws volgt dan komt er een tsunami aan ellende op ons af. Gek genoeg kwam ik tot de conclusie dat de vergrijzing misschien wel precies de oplossing is van de kwaal waaraan onze samenleving leidt: meer, meer, meer en sneller, sneller, sneller (in beleidstaal: groei en efficiëntie).

Tsunami aan rollator vooruit duwende ouderen
Je kent het wel, zo’n troosteloos winkelcentrum aan de rand van de stad. Als je daar rondloopt en je bent toevallig onder de 40 dan wordt je nagestaard als ware je een tiener. In vergelijking met de meeste aanwezigen bent je dat ook. Als het een beetje druk is dan moet men zich een weg banen tussen rollators en elektrische karretjes, een soort rollators 2.0. Best onhandig als je haast hebt.

Maar dat is bij lange na niet het ergste. Al deze rollator vooruit duwende oudjes ontvangen AOW, sommige zelfs pensioen en een zorg dat ze nodig hebben. Wie gaat dat betalen? De laatste nog werkende babyboomers houden ook nog even alle interessante banen bezet, zodat de jongeren zich straks zonder werkervaring het vuur uit de sloffen moeten lopen. Daarbij zorgen deze zelfde babyboomers er vanuit hun ivoren torens nog wel even voor dat er geen veranderingen worden doorgevoerd en al hun ‘rechten’ tijdens hun oude dag verzekerd zijn.

Dan is niet echt een lekker vooruitzicht voor mijn generatie (ik ben 27). Gelukkig hebben wij Sywert van Lienden die met zijn G500 in ieder geval alles anders wil, zodat ouderen ook gaan meebetalen. Dat is een goed begin zou je denken. Iets met solidariteit tussen generaties.

Groeien tot aan de hemel
Groei en banen, je hoort het de heren en dames politici zeggen. En oja het moet allemaal efficiënter, de overheid moet met minder man meer doen, schoonmakers hebben 1,5 minuut voor een klaslokaal en thuiszorg wordt per seconde afgerekend. “Sorry meneer, een praatje zit er niet in, mag niet van de aandeelhouders.”

Ik vrees dat dit streven naar meer groei en efficiëntie een ideologie is waar niemand meer in geloofd, maar waar we bij gebrek aan beter aan vasthouden. Het zou lachwekkend zijn, als de gevolgen niet zo desastreus zijn voor onze samenleving. We zijn straks alleen maar bezig meer en harder te werken. Voor wie doen we dat eigenlijk? Voor onze familie en vrienden die we steeds minder zien of toch voor ‘de economie’. Het is beangstigend hoe vaak mensen ‘de economie’ (of de crisis) aanhalen op een wijze die mij doet denken aan gelovigen die God te pas en te onpas aanhalen. Iedereen heeft recht op zijn eigen geloof belevenis, maar zullen we er geen maatschappij meer op bouwen of in ieder geval erkennen dat het volkomen irrationeel is.

Tel je zegeningen
We hebben twee keuzes. Of we gaan ons helemaal het schompes werken, zodat we economisch groeien en efficiënter worden. Of we stappen af van het geloof dat het kapitalisme heet en gaan bij ons zelf te raden wat nu werkelijk belangrijk voor ons is. Ik moet de eerste persoon nog tegenkomen die economische groei belangrijker vindt dan tijd doorbrengen met familie en vrienden.

Onze ouders, die rare babyboomers, hebben straks niet alleen onze hulp nodig, maar hebben een rijke levenservaring die ze met ons en onze kinderen kunnen delen. Laten we daarvoor de tijd nemen en accepteren dat we minder te besteden hebben aan dingen die we eigenlijk niet echt nodig hebben. Met welzijn hebben veel van onze aankopen weinig te maken.

Tel je zegeningen die familie en vriendschap heten.


Micha Lubbers avatar

Deel Dit ARtikel

Verder Lezen?