De afgelopen kerstvakantie was ik met regelmaat te vinden in het Diakonessenhuis in Utrecht. Een bescheiden streekziekenhuis. Dat het personeel in ziekenhuizen langs elkaar heen werkte was mij vaag bekend, maar over wat ik in de praktijk meemaakte viel mijn mond open.
24 december werd een bekende van mij opgenomen op de cardiologie-afdeling vanwege een mogelijk hartinfarct. Bij zoiets slaat je de schrik om de oren en je wil van de hoed en de rand weten. Wat is er precies aan de hand? Wat heeft het veroorzaakt? Hoe lang moet diegene opgenomen worden? De voor de hand liggende vragen. Natuurlijk is niet direct alles duidelijk en moet er eerst goed onderzoek gedaan worden. Vanwege de kerstdagen kon de hartkatheterisatie (een soort filmpje van het hart) pas vrijdag 27 december plaatsvinden. Tot die tijd “moeten we u even monitoren”. Daar lig je dan met de kerstdagen.
“Het is hier een reuzegezellig ziekenhuis, dus maakt u zich maar geen zorgen.”
Ik heb liever een goed ziekenhuis, maar gezelligheid is ook belangrijk.
Kerstavond, tijd voor een filmpje op tv. Je ligt er immers toch. Helaas was het vijf minuten over acht en dan kan je via de patiëntenlijn geen tv abonnement afsluiten. Pech gehad dus. Dan maar een kopje thee en wat lectuur uit de huiskamer van de afdeling. Helaas is de machine op de huiskamer kapot en wordt thee en koffie op gezette tijden en uitsluitend bij patiënten bezorgd. Maar de lieve dames van ‘het voedsel’ zijn de beroerdste niet en beloven ook voor mij een kopje thee mee te nemen.
Dit ging helaas niet helemaal goed. Het theekopje valt bij binnenkomst in duizend stukjes uit elkaar in de patiëntenkamer. Oei, wat nu? De schoonmaak kunnen we niet meer bellen, zeggen de dames tegen elkaar. Het is namelijk al acht uur geweest en die zijn dus naar huis. De schoonmaakspullen zijn achter slot en grendel gestopt. Met een trekker uit de douche en handdoeken wordt een deel van het glas van de grond geveegd en met handdoek en al in de prullenbak gegooid. De patiënten worden gemaand een beetje op te passen (iedereen loopt op sloffen of sokken), morgenochtend komt de schoonmaak. Om half één gaat het TL-licht uit, maar de verwarming blijft lekker loeien die nacht.
Tussen zeven en acht worden de gordijnen opgedaan en komt inderdaad de schoonmaak. Die weten echter niets van glas op de grond dus die beginnen ijverig te dweilen. De suggestie dat het praktischer is eerst even te stofzuigen wordt vriendelijk afgewezen. “Wij dweilen hier uit hygiëne overwegingen.” De dweil zit nu vol met glassplinters, het deel dat in hoekjes en gaten zit daargelaten. Het zeeppompje op de wc blijft ook na het bezoek van de schoonmaak leeg achter.
Tijd voor de medicijnen. Maar wacht even, die zijn gisteravond al verstrekt door de verzorging. “Daar weet ik niks van, dat is niet gemeld tijdens de overdracht. Als u het zegt dan zal het wel zo zijn.” En hoe zit het met de lichaamstemperatuur? “U heeft nu een lichte verhoging, maar of dit meer of minder is dan gister kan ik u niet vertellen.”
Op vrijdag 27 december vond de hartkatheterisatie plaats. “Goed nieuws, u mag vandaag naar huis. We weten niet wat het wel is, maar uw kransslagader doet gewoon zijn werk.” Met gemengde gevoelens spoedde ik mij naar het ziekenhuis om diegene snel naar huis te brengen. Om klokslag vier uur was ik daar. “De zaalarts komt zo en dan krijgt u te horen hoe laat u naar huis kan.” Om half acht kwam de zaalarts. “U kunt vandaag nog niet naar huis. Vanwege de aard van de ingreep moet u zeker tot morgenochtend wachten. Dat is de standaardprocedure. Helaas dat de cardioloog u daar anders over geïnformeerd heeft. En helaas kan ik u niet vertellen wat nu de oorzaak is van het feit dat u flauwviel. U kunt een afspraak maken voor in februari.”
Wat kost zo’n opname nu eigenlijk? Op de website van de Nederlandse Zorgautoriteit staat een informatief bedoeld filmpje en bijbehorende informatiekaart over de Diagnose Behandel Combinatie (DBC). Het komt erop neer dat allerlei uiteenlopende behandelingen in een black box worden gestopt en er een gemiddelde uitrolt dat naar de verzekeringsmaatschappij gestuurd wordt. Het filmpje laat onbedoeld (daar ga ik maar even vanuit) zien dat de berekening van de gemaakte kosten van vaagheden aan elkaar hangt. Op de website van het Diakonessenhuis is een webpagina te vinden met als kop “Wat kost een behandeling in het ziekenhuis?”. Veelbelovend, maar met de 76 pagina’s tellende prijslijst, onderverdeeld in zorgproduct groepen kan ik niet uit de voeten. Met andere woorden: het is niet gemakkelijk om te achterhalen wat een opname in het ziekenhuis nou eigenlijk kost en dat is vreemd.
Er werken lieve mensen in het Diakonessenhuis. Ze zijn behulpzaam, maar zijn gevangen in protocollen en regels. Het lijkt waarschijnlijk allemaal heel efficiënt op papier, maar de praktijk is dat er matig met de patiënt en onderling gecommuniceerd wordt. Dat leidde in dit geval tot verbazing bij mij, maar gelukkig bleef het daarbij. Als daarbij ook niet helder is wat hiervan de kosten zijn dan zou ik mij hier als organisatie en als overheid zorgen over maken.
