Ik geef het eerlijk toe: ik ben nog nooit in een bejaardentehuis geweest om een willekeurige oudere van gezelschap te voorzien. Er zijn mensen die dit doen, fantastisch! Ik kan het echter niet.
Met mijn ouders ben ik meerdere keren bij mijn omi geweest – de moeder van mijn oma – en de treurnis spatte in het bejaardentehuis van de muren af. Allemaal hokjes waar ouderen in worden geduwd, met de welbekende geraniums voor de ramen en uiteraard een zaal voor de gemeenschappelijke bingo. Maar ook die bingo houdt een keer op. Als jongere zoek je je vermaak dan op internet, maar veel ouderen weten daar hun weg niet te vinden. In eenzaamheid de laatste dagen tegemoet gaan; je wenst het je ergste vijand nog niet toe. Het is echter in Nederland aan de orde van de dag.
Gelukkig is daar de Week tegen Eenzaamheid, er is immers tegenwoordig overal een week voor. De Week dient niet alleen om de eenzaamheid van ouderen teniet te doen, maar is er ook voor de gehaaste, eenzame, hardwerkende Nederlander. Die mensen die je voorbij zoeven op Utrecht Centraal, of dwars door je heen lopen in de binnenstad van Amsterdam. Natuurlijk, respect voor de discipline, hun drive die als motor onze economie draaiende houdt, maar je vraagt je af of ze zo gelukkig zijn. Al die depressies in Nederland komen wellicht voort uit die gehaaste eenzaamheid. De Week tegen Eenzaamheid moet daar wat tegen doen.
Deze week brengen mensen willekeurige ouderen in het bejaardentehuis een bezoekje, maar men kan ook gewoon de buren op bezoek vragen. In mijn stad Gouda is het mogelijk om gratis de ‘Film van de Stad’ te vertonen, op voorwaarde dat je in je huis mensen uitnodigt om die film samen te bekijken. Een goed initiatief, een teken dat solidariteit niet verdwenen is uit het Nederlandse landschap en een teken dat het inderdaad mogelijk is om solidariteit buiten het raamwerk van de overheid om te realiseren.
Kende u de Week tegen Eenzaamheid? Het is puur toeval dat ik ergens op Twitter las dat de Film van de Stad opgehaald kon worden, verder heb ik er nog niets over gehoord. Solidariteit is niet verdwenen, zeker niet, maar om nou te zeggen dat het goed in de markt wordt gezet. Nee. Deze week had wel wat meer promotie kunnen gebruiken. Helaas hebben kleine organisaties als deze vaak de mankracht en de power niet om net zoveel energie in marketing te stoppen als bijvoorbeeld een Unielever, bij de presentatie van een pindakaas met grotere stukjes noot. Op die manier ontbeert het de Week tegen Eenzaamheid aan kracht om voldoende solidariteit aan te boren, om voldoende mensen aan te spreken.
Is het eenzame bestaan van de Week van de Eenzaamheid dan niet een teken aan de wand in de nieuwe participatiesamenleving? Deze Week zou exemplarisch kunnen zijn voor het tekort van de gedroomde participatiesamenleving: een klein groepje mensen dat participeert, maar een groot gedeelte dat te druk is of juist te lui – of heeft het domweg niet door. Hopelijk verandert dit met de roep van het kabinet om meer participatie, hopelijk is de Week tegen Eenzaamheid volgend jaar de actiefste week van het jaar. Tot die tijd echter, kan het goede woord verspreid worden via krant, tijdschrift en social media. De Week van de Eenzaamheid bestaat!
