Iedere maand organiseert Jong WBS activiteiten over sociaaldemocratische thema’s. Door middel van sfeerverslagen proberen we ook geïnteresseerden die niet aanwezig waren het gevoel te geven dat ze er toch een beetje bij waren (maar niet helemaal, want anders komt niemand meer). Een actuele lijst met activiteiten vind je op onze Facebookpagina en onze website (dat ding waar je nu dit artikel op leest).
Bij een Kerstdiner van de Jonge Socialisten (Rijnmond) en Jong WBS ontkom je er niet aan: naast goed eten en gezelligheid zal er ook een maatschappelijk thema op tafel moeten komen. Dit jaar bespraken we, samen met gastspreker Paolo Lopez van de Rotterdam Sociale Alliantie (Rosa), het thema armoede. Hoewel de ironie ons niet ontging (armoede bespreken terwijl we ons schaamteloos vol vreten), besloten we hier niet te lang bij stil te staan en ons in een scherp debat te storten.
“Armen worden behandeld als financiële parasieten”
Het Kerstdiner kon nergens beter plaats vinden dan in Rotterdam. Eerder dit jaar werd bekend dat een kwart van de Rotterdamse jongeren opgroeit in armoede. Een pijnlijke statistiek die iedere Nederlander (en zeker iedere Rotterdammer) pijn doet. Onze gastspreker Paolo verbaasde de statistiek niet. Als werknemer van de stichting Rosa helpt hij iedere dag mensen die door de bomen het bos niet meer zien. Hij vertelt ons over wetenschappelijke inzichten over armoede, de fysieke en geestelijke pijn die het veroorzaakt en de moeite die het kost om weer uit de armoede te geraken. Ook JS’ers en Jong WBS’ers delen hun ervaringen met mensen die vast lijken te zitten in een eindeloze armoedecyclus. Het lukt maar een select groepje om weer uit de armoede te komen. Voor mensen die hier meer over willen weten, lees het boek ‘Scarcity’ van Sendhil Mullainathan en Eldar Shafir. De belangrijkste vraag uit het boek luidt niet voor niets: ‘Why do poor people make such bad decisions?’.
Toen het over beleid en de rol van de PvdA ging, hield Paolo zich niet in. Hij bediende zich van de beproefde presentatietechniek ‘het gestrekte been’, waarbij woorden als ‘razzia’ en ‘parasieten’ niet werden geschuwd. Paolo’s kritiek is vooral een systeemkritiek. Een kritiek op een neoliberaal systeem waarmee we armen creëren en ze vervolgens klein houden door een sollicitatieplicht en vernederend vrijwilligerswerk. Pijnlijk, maar niet wereldschokkend. Dit is een kritiek die binnen linkse kringen meer wordt geuit. Om mensen uit de armoede te krijgen, moet je ze immers een reëel perspectief op een betere toekomst bieden. Plus, plak ergens het woordje neoliberaal voor en je krijgt linkse mensen al gauw op de banken.
Kostendelersnorm = de duivel
De discussie werd feller toen Paolo in ging op een specifiek stuk beleid van het huidige kabinet: de kostendelersnorm. Volgens Paolo is dit een schandalige regeling. Armen werden hierdoor gekort op hun toch al geringe budget en het zou niets helpen bij de bestrijding van armoede. “Armoedebeleid is toch bedoeld om de armoede te bestrijden en niet om dit te verergeren?”. Volgens Paolo is dit een typisch voorbeeld van beleid waar de PvdA klakkeloos mee instemt, waardoor zij deelneemt aan het neoliberale systeem. Dit kwam Paolo op veel reacties te staan. De kostendelersnorm is logisch, vonden een aantal deelnemers. Als je met meerdere mensen in een huis woont deel je de kosten en kan je daardoor met minder geld rond komen. Wellicht niet met 200 of 300 euro minder, zoals soms door de kostendelersnorm het geval is, maar wel degelijk met minder.
Paolo legt echter uit dat dit wellicht op papier klopt, maar dat het in de werkelijkheid gigantische problemen met zich mee neemt. Waar een gezin eerst een budget van 1800 euro had, kregen ze nu ineens nog maar 1500 euro te besteden. Je uitgavenpatroon snel naar beneden krijgen is makkelijker gezegd dan gedaan. Doordat dit veel mensen niet lukt, belanden enkelen zelfs op straat. Alleen maar door die duivelse kostendelersnorm. Een felle kritiek van Paolo, al kon hij zelf met weinig praktische kortetermijn-alternatieven komen voor het huidige armoedebeleid. Zoals verwacht stuitte dit enkele deelnemers tegen de borst. Felle kritiek OK, maar dan wel haalbare alternatieven. Paolo herhaalde zijn systeemkritiek en zijn roep om meer geld voor armoedebeleid en de afschaffing van de kostendelersnorm en de sollicitatieplicht. Daarmee was het debat voorlopig voorbij, al zal het thema ‘armoede’ ook de komende decennia belangrijk blijven voor de sociaaldemocratie.
Quiz met dubieuze winnaar
Na het scherpe debat en nog wat biertjes, begon de quiz onder de bezielende leiding van de Zuid-Holland representende Sebastiaan. Sebastiaan nam ons op geheel eigen wijze mee van de Zuid-Hollandse provinciepolitiek naar het communistische China, om ons daarna met zoetgevooisd pseudo-Brits stemgeluid terug te voeren naar het Groot-Brittannië van de jaren ’80. Het onderwerp van de quiz was niet het enige dat Chinees aandeed. Ook de uitslag van de quiz had een Chinees luchtje. De winnaar was immers niemand minder dan Lucas, bestuurslid van Jong WBS. Met een straatlengte voorsprong versloeg hij kandidaten die vooraf toch een stuk hoger werden ingeschat (kuch kuch). Hopelijk houdt de AIVD deze fraudekampioen goed in de gaten!
Kortom, voor een goede avond vol debat en vriendjespolitiek ben je bij de JS Rijnmond en Jong WBS aan het goede adres. Hopelijk doet dit verslag recht aan de ervaring van de deelnemers, en motiveert het de lezers om er de volgende keer bij te zijn. Fijne jaarwisseling!
